Uzun zamandır yayınlayabilmek için bir konu bulamamaktan yakınıyordum.
Aklıma bir şey geliyor boş sayfanın karşısına geçiyordum sonra bir şey oluyordu, vazgeçiyordum.
Araştırma yapmaya başlıyordum, sonra yine vazgeçiyordum.
Kısacası iyice kopmuş gitmiştim. Bu sayfaya geri dönmeyecektim.
...
Gel gelelim 25 yıllık hayatımın en büyük acısını yaşıyorum.
O artık aramızda değil. Bunu kabullensem bile. Bir şeylerin bitmiş olmasını kabul edemiyorum.
Demek istediğim anılar,hisler.. hiç yaşanmamış gibi bitmiş olamaz...
Bunların yok olmasını kabul edemiyorum.
Uzun zamandır konuşmuyor olmamızı kaldıramıyorum.
Eksildim.
Çok özlüyorum..
Keşkelerim çok fazla.
Arkadaşım desem az kalır, yanlış olur biliyorum.
Şöyle ifade edebilirim.
"Yanındayken şımarık bir kız çocuğu olabiliyordum. Aynı sıraları paylaştık . Hocalardan benim yüzümden az mı eksiler aldı. "Çağrı konuşma" dediklerinde "ben değil Özge konuştu" hiç demedi. Birbirimizle hep uğraştık. Eşek göz derdi bana. Ben sinirlendikçe devam etti. Ne desem sinirlendiremezdim onu. Hep karşılık olarak kocaman gülümserdi, beni de güldürürdü. Daha bir sürü şey. Yeri bende çok başka. Bıraktığı izlerin unutlmasının , silmesinin imkanı yok. "
*Hep bir yerlerden çıkıp yanımda oluveriyordun ya şimdi de gelsen keşke.
Anlayamadım pek onu. Şimdi de gitti.. Aldı kocaman kalbini gitti aramızdan.
AH ÇAĞRI BARAN.
Bunun aslında ne olduğunu söyleyemem sana
Sadece nasıl hissettirdiğini söyleyebilirim
Şimdi çelik bir bıçak var nefes borumda.
Nefes alamıyorum
Ama hala savaşıyorum
Kafamı koydum, gözlerimi kapattım
Uyuyorum.
"Bekliyorum.." (14.09.2009)
Allah rahmet eylesin canım mekanı cennet olsun inşallah. Yazın duygulandırdı gerçekten çok üzüldüm 😔
YanıtlaSilAMİN özlemcim :(
SilBu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSil